Vrouwen en Meisjes

27/7

TEKST

Waarom 'ik kan het wel alleen' niet zo'n goed teken is...

Het onvermogen om steun van anderen te krijgen is een trauma-reactie. 

Je 'ik heb niemand nodig, ik doe het gewoon allemaal zelf' conditionering' is een overlevingstactiek. 

En je had het nodig om je hart te beschermen tegen misbruik, verwaarlozing, verraad en teleurstelling van degenen die er niet voor je 'konden of wilden zijn.

'Ik doe het wel alleen, ik kan het wel alleen.'

Het komt door de ouder die afwezig was en jou in de steek heeft gelaten of de ouder die nooit thuis was van twee banen om jou te kunnen voeden en te huisvesten of die afwezig was gewoon door hun eigen zorgen.. 

'Ik kan het wel alleen' . 

Het komt door de geliefden die seksuele intimiteit aanboden, maar nooit een veilige haven aanboden die je hart eerde.

Door de vriendschappen en familie die ALTIJD meer namen dan ze ooit gaven.

Door alle situaties waarin iemand je vertelde 'dit doen we samen of 'ik ben er voor  je' en je vervolgens in de steek liet, en je achterliet om de stukjes op te rapen als de shit te groot werd, waardoor jij zowel  jouw deel als hun deel moest opruimen. 

'Ik kan het wel alleen'. Het komt door alle leugens en al het verraad.

Je leerde gaandeweg dat je mensen gewoon niet echt kon vertrouwen. Of dat je mensen kon vertrouwen, maar alleen tot een bepaald punt.

Extreme onafhankelijkheid IS. EEN VERTROUWEN. KWESTIE.

Je hebt geleerd: als ik mezelf niet in een situatie breng waarin ik op iemand vertrouw, hoef ik niet teleurgesteld te zijn als ze niet komen opdagen … 

Misschien heb je deze beschermingsstrategie zelfs opzettelijk geleerd door generaties gekwetste voorouders die je voorgingen.

Extreme onafhankelijkheid is een preventieve aanval op liefdesverdriet.

Dus je vertrouwt niemand.

En je vertrouwt jezelf ook niet om mensen te kiezen.

Vertrouwen is hopen, vertrouwen is kwetsbaar zijn.

"Nooit meer", beloof je.

Maar hoe je het ook verbergt  en je trots laat zien om het te laten lijken alsof dit niveau van onafhankelijkheid is wat je altijd al wilde, in werkelijkheid is het je gewonde, met littekens bedekte, gebroken hart achter een beschermende bakstenen muur.

Ondoordringbaar. Er komt niets binnen. Er komt geen pijn binnen. Maar er komt ook geen liefde binnen.

Forten en bepantsering zijn voor degenen in de strijd, of die geloven dat de strijd eraan komt.

Het is een trauma-reactie.

Het goede nieuws is dat trauma dat wordt erkend, trauma is dat kan worden genezen.

Jij verdient steun.

Jij verdient een echt partnerschap.

Je bent liefde waardig.

Je bent het waard om je hart vast te houden.

Je bent het waard om aanbeden te worden.

Je bent het waard om gekoesterd te worden.

Je bent het waard om iemand te laten zeggen: 'Rust maar. Ik steun jou." 

En die belofte daadwerkelijk waarmaken.

Je bent het waard om te ontvangen.

Je bent het waard om te krijgen.

Jij bent waardig.

Je hoeft het niet te verdienen.

Je hoeft het niet te bewijzen.

Je hoeft er niet voor te onderhandelen.

Je hoeft er niet om te smeken.

Jij bent het waard. 

Waard. 

Gewoon omdat je bestaat. 

Bron  Jamila White 🧡