Wat ik je wens:  

Ik wens je hoop

Om in de donkerste dagen het kleinste lichtpuntje te vinden 

Ik wens je moed 

Om de juiste woorden te vinden als iedereen naar je staart 

Ik wens je tranen 

die jouw verdriet kunnen wegspoelen 

Zodat je je nadien wat lichter voelt

Ik wens je mildheid 

Om de wereld rond jou wat minder hard te maken 

Ik wens je veerkracht 

Zodat je niet kopje onder gaat als alles je dreigt te overspoelen 

Ik wens je ogen 

Die elke dag de kleine mirakeltjes kunnen zien 

Ik wens je voeten of een goeie rolstoel 

Die je naar buiten brengen voor zuurstof en groen en mooie uitzichten 

Ik wens dat je oren de liefde horen in de woorden die men tegen je zegt, ook al vrees je de overgave en durf je niet te geloven dat iemand jou bijzonder vindt.

Ik wens je Tijd.

Ik wens je Liefde. 

Ik wens je jouw Allerbeste Leven toe. 

Van harte, 

🧡

Dokter Geluk

Mijn va is voorgoed op reis...❤️

Een ode aan mijn vader, die ik voorlas tijdens de laatste viering van zijn leven

Ciao Amori,

Hier staan we  dan, liefste va,  te doen wat we van jou geleerd hebben: een mis ineensteken, teksten en liedjes zoeken, danken en levens ezren van liefsten die naar de overkant vertrokken. 

Hoe deed jij dat? Want je vroeg me wel vaak om stand by te zijn voor mocht je het niet kunnen , maar toch lukte het je telkens weer om traag en duidelijk met je warme stem en je mooie uitspraak iedereen toe te spreken, ondanks je eigen verdriet.

Ga je misschien anders om met de dood als je je mama verliest terwijl je nog maar 4 bent?  Hoort de dood dan meer bij het leven?

Het enige beeld dat jij van je moeder had is dat ze jullie duwde op de schommel. Meer  was er niet.  Een moeder en een schommel. En dat je dat fijn vond….Nadien werd je vrouw moeder, en zette jij je dochters op de schommel.  Je grote trots, je was fier op ons .

Nog later werden je dochters moeder, en zette jij onze dochters op de schommel.   Delphine gaf jouw leven zin met jullie dagelijkse wandelingen langs de Dender.  Met haar begon alles opnieuw, en nadien kwam Johanna. Je was fier op elke nieuwe stap van je kleinkinderen.  

Je luisterde graag als Johanna piano speelde , je was blij dat ook Delphine nu Italiaans leert. 

Ik vroeg je eens of je niet kwaad was op je lot: je mama verliezen, en drie kleine broertjes die elk ergens anders moesten opgevangen worden.  Jij woonde eerst  bij tante Fina en Louisa, je ging op internaat en nadien gingen jullie bij tante Maria wonen.  Nee, jij was niet verbitterd om hoe het gelopen was, je was dankbaar: dankzij tante Maria kon ik studeren, anders had ik misschien met mijn handen moeten werken…

En dat begreep ik dan. Want ik kan hier wel 100 superlatieven voor jou bedenken, maar handig was je geenszins. 

Gelukkig had je handige schoonbroers en handige vrienden. Dirk draafde met plezier op als je hem nodig had, en samen met Chris  bewerkten jullie de tuin. 

Iedereen hielp jou graag, omdat jij zo graag hielp, op andere manieren : door talloze eindwerken te verbeteren en cv’s voor iedereen op te maken herinner ik me, of door mensen aan werk te helpen door ongegeneerd al je dichte en verre contacten aan te spreken.

Of zoals enkele weken geleden, Een beeld dat jou helemaal typeert : Je goeie vriend die ernstig ziek is mag door de zware pijnmedicatie niet meer autorijden. Jij tuft in je kleine autootje naar hem, haalt hem op en samen met jullie tweetjes maken jullie mispelconfituur in dat kleine keukentje. Nadien breng je hem terug naar huis.

Net zoals mijn dochter cupcakes bakt met haar vriendin. Hetzelfde: vriendschap dus. 

Jouw vriendschap was onuitputtelijk, Je gastvrijheid ook. Voor jou was het elke dag complimentendag. En of het nu de kindjes waren in de school van Delphine waar jij ’s middags meehielp, of de oudjes in het rusthuis waar je koffie ronddroeg: iedereen kreeg jouw vriendelijke aandacht.  Voor Yvette en haar kinderen uit Afrika was jij sociaal assistent en tolk en grootvader tegelijk : onvermoeibaar en onvoorwaardelijk helpend.

Onze vrienden kennen jou allemaal, maar ze kennen ook onze verhalen over jou.  Hoe je op maandag twee dorpen verder om boodschappen ging omdat je daar een halve kilo gehakt gratis kreeg.   Filip kan er ook over mee spreken: van nonkel Piet die o zo graag een petje of een trui van De Meuter aftroggelde. Of ‘Stijn, heb je maar nog enkele scheurkalenders?’ om die dan op zijn beurt gul uit te delen. 

Toen je hielp in de schoolrefter zat je diepvriezer vol met restjes wortelpuree waar je nog jaren kon van eten. 

Was het gierigheid of was het spaarzaamheid? Was het een gevolg van een heel leven te moeten opgroeien bij de gunst van welwillende familieleden die een mondje meer moesten voeden? 

In elk geval, voor ons was je altijd genereus. 

Op een keer kwam ik thuis en had jij goed nieuws voor mij: je toonde me heel fier 20 kortingsbonnen van Brantano.  Je had immers mijn garage opgeruimd en je was enkele grote dozen schoenen gaan inruilen: Het waren àl mijn zomerschoenen die ik in de winter uit plaatsgebrek in de garage bewaarde tot het volgende seizoen.  AL MIJN SCHOENEN!!!!

Ik was toen zo boos om je ongevraagde hulp dat ik je vroeg om alles te gaan terughalen uit die containers.  Ik heb ze allemaal teruggekregen.  En eigenlijk konden we  nooit echt boos op je  zijn, omdat je intenties altijd goed waren..

Dus va, bedankt voor al die keren dat je ons hielp en er voor ons was. 

We zijn fier op jou va, 

Op de leraar die je was en die als eerst jonge nieuwe collega’s zoals Joost verwelkomde in de leraarskamer,

Op de leraar ook die je was toen je thuis zat te verbeteren en je geen punten wilde aftrekken voor die ene jongen uit dat arlme gezin.  Hoe kan hij immers ook zijn huiswerk maken, bij dat gezin hebben ze de elektriciteit afgesneden.  

We zijn fier op de alternatieve leraar godsdienst die jij was, ruimdenkend, zonder taboes, of op de leraar Nederlands, die ook met ons thuis over cursiefjes sprak, en met ons limericks maakte. 

We zijn fier op de toneelspeler die je was bij minstens vier verenigingen waar je vaak ook de hoofdrol kreeg en waar je avond na avond het publiek een mooie avond bezorgde. 

Maar we zijn vooral trots op jou, omdat imago en grootspraak en uiterlijk vertoon niet aan jou besteed was.  Omdat je ons over kleine gelukjes leerde: mooie gladiolen en verse spinazie uit de tuin, een bakje troost met een half frangipanneke. 

Je gaf ons de liefde voor Italie door, de liefde voor het woord, de liefde voor muziek.

Je tafel stond altijd gedekt, de wijn ontkurkt, de hapjes wak wegens nu al klaar gemaakt voor het bezoek van morgen… Radio 2 intussen door de boxen van je krakende radio.

Je zal gemist worden.  Je bezoekjes en je boodschappen die je deed voor je vrienden, de zondagskranten die je niet meer zal rondbrengen, de briefjes die niet meer zullen geschreven worden. 

Vorige woensdag zouden Delphine en Johanna komen eten bij jou . De ene week bij moesje, de andere week bij jou.  Jullie moment met de meisjes. 

Je zou scampi’s maken.  Nu zaten we met z’n allen bij moesje, foto’s van jou te zoeken.  Moesje had lekker gekookt, met tomaten en courgettes uit jouw tuin, geoogst met jouw handen.  En zo was je er ook bij.  Zoals je er altijd zal blijven bij zijn. 

Lieve va, je werd geboren als Petrus, maar Piet vond je veel moderner. Petrus , de rots. Geen koude, harde rots.  Vake Piet, jij  bent als een rots met een dikke laag zacht mos, waar het heerlijk uitrusten was, waar iedereen welkom was, waar de  muziek klonk , waar de zon scheen en de Grimbergen koel stond. 

Ik heb twee pagina’s geschrapt, ik zou nog lang kunnen doorgaan met opsommen welke stenen jij allemaal verlegd hebt voor zovel mensen.  Ik zou kunnen blijven vertellen over je mildheid, je zachtheid, je grote hart.  Maar wie jou kende, weet dat al, en wie ons over jou hoorde vertellen, weet dat ook.  Door jou kennen we liefde. Dankjewel, va. 

Als we op een feest zaten en je wilde naar huis, dan fluisterde je in ons oor: Zeg, ik ga geen afscheid nemen hoor, ik ga me hier in stilte wegmuizen.  En zo heb je het vorige week ook gdaan: in stilte, onder de volle maan.  En we hebben je samen gevonden, alsof het zo moest zijn.  Wees maar zeker dat we voor mekaar zullen blijven zorgen. 

Voor de eerste keer stond je niet meer aan het schuifraam toen we van de oprit reden, om ons uit te zwaaien, met je handen gevouwen tot een hartje. 

Ciao amore,

We zien je graag en je leeft voort in ons. 

Grazie mille, vake Piet, 

Buona notte. 

X

Mijn reis naar Mexico

Een ode aan mijn lievelingsland

Ik ging op reis naar het land van de cactussen en de mezcal.

Ik ging naar het land van de avocado's, de flamboyantboom en de turqoise oceaan. Ik at er papaya en nopal onder de zon en tussen de straathonden.

Ik ging naar het volk van 'mi casa es tu casa'.

Ik zag er wijze mensen en diepe vriendschappen, van mensen die hun werk met de grote lach doen, en tevreden zijn met weinig. Hoe helpen daar vanzelfsprekend is, en alles stroomt, zonder berekend te zijn.

Het land van de abundance, het land van de dankbaarheid.

Ik kwam er thuis.

Afl. 40 Podcast Dokter Geluk 

En nog eens naar Mexico met Johanna

Juli 2023

Juli is mijn verjaardagsmaand.

Heerlijke zomerdagen zijn het waar ik mijn leven mag vieren: 5o jaar dankbaarheid voor alles wat ik al kreeg. 🙏🏽

Ik vierde met vriendinnen, ik ging naar Rome met mijn Lief voor een concert van Damien Rice, en als kers op de taart kwam er nog een reis naar Mexico met mijn dochter.

Het was een reis van contrasten.

We zagen de zon ondergaan, samen dobberend in de warme oceaan, We dronken verse sapjes van mango en ananas en aten inktvis en guacamole. We sliepen in het mooiste hotel op het paradijselijke eiland Isla Mujeres.

Nadien waren Johanna en ik te gast bij mijn vriendin die in Chiapas woont. We maakten er kennis met haar lieve poetsvrouw Susan en met de nederige en wijze tuinman Don Feli. Het leven had hem niet gespaard, maar hij was groots in aanvaarding. Met de vrienden van Murielle zongen we 's avonds mantra's in haar yogatempel. Ik kreeg voor mijn verjaardag een massage met warme obsidiaanstenen, en de bijzondere Esmeralda wijdde ons in in een cacao-ceremonie.

De hele tijd was Maritza bij ons, het metekindje van Murielle en mij en van onze andere vriendin Heidi. Zestien is ze, en samen zorgen wij dat haar familie haar zorgeloos kan laten studeren. Die familie bezochten we ook, via een hobbelige onverharde weg van 3 uur.

Eén keer per maand komt er water uit de leiding in het betonnen bassin in de woonkamer: een voorraad waar zorgvuldig wordt mee omgegaan. Ze vroegen hoe dat bij ons zat, met het water...

Ik wilde beginnen vertellen, hoe het leven bij ons toch veel makkelijker was. Maar ik ben gestopt. Omdat ik besefte dat, ondanks het gebrek aan luxe en geld, ik nog geen stress had gezien daar. Ik zag lachende gezichten. Ik zag gastvrijheid. Ik zag hoe het weinige gedeeld of geruild werd. Met de glimlach en gemeend. Buren liepen in en uit terwijl de kinderen verzamelden op wat ooit een mooi sportpleintje was geweest. Er werd gezongen en verteld terwijl vrouwen borduurden of brood bakten.

Johanna zag met grote ogen hoe er gebakken miertjes werden geserveerd bij de eitjes. En toen ze buikpijn had repte de buurvrouw zich naar huis om kamille te gaan halen voor de thee.

We leerden een dorp kennen zonder luxe maar met grote harten. We lachten en zwaaiden naar de oudjes op het bankje voor het huis van hun kinderen. Stokoud waren ze intussen, want Coca-Cola had hen nog niet kunnen besmetten met een suikerverslaving.

Een kreupele man stak nog elke dag de houtoven aan voor zijn vrouw . Een andere buur toonde trots zijn elektrische maïsmolen, waar voordien het meel voor de tortilla's manueel gebeurde.

's Nachts kropen Johanna en ik dicht bij mekaar, ergens ook wel noodgedwongen omdat kleine zus Michelle ook onder het muskietennet was geslopen. Naast het bed waakte de hond, en de kippen, en moeder konijn met haar vier kleintjes.

Niet dat de nacht lang duurde, want samen met de zon werden alle hanen in het dorp wakker en schoolden de straathonden samen. Door een luidspreker, als een imam voor het ochtendgebed, werd omgeroepen wie wat vandaag in de aanbieding had: zoete broodjes bij Fernanda, avocado's bij Paola,...

Het werden wifi-vrije dagen. Maar er was genoeg om onze ogen de kost te geven. In elk huis : een tafereeltje uit een retro-film. Op elke tafel: vers fruit en een vol bord. Bij alle dorpelingen: nieuwsgierigheid , verwondering en gastvrijheid.

We wisselen speelgoed uit voor geknoopte armbandjes en kregen de boodschap dat we vanaf nu voor altijd familie waren, en dat bij uitbreiding onze hele familie óók familie werd.

Ontroerd door zoveel gemeende vriendelijkheid reden we het dorp uit, nagezwaaid en met de belofte dat we zouden terugkeren voor de proclamatie van Maritza in 2025.

Kom je echt nooit meer terug?

31 aug 2023

Johanna en ik gingen op vakantie. We kwamen terug. Stijn en ik gingen op vakantie. We kwamen terug. Maar jij was er niet om ons een goeie vakante te wensen. Je was er evenmin om onze verhalen te horen.

Intussen werden de aardappelen gerooid. Maar niet door jou. Er waren verse tomaten, maar ik kreeg ze uit andere vrijgevige handen.

Straks breng ik je laatste kleren weg naar de kringloopwinkel. Je sjaals zullen anderen warm houden, je hemden die je lieve poetsvrouw Zofia streek, zullen in andere kleerkasten opgehangen worden. Wat als ik binnen enkele jaren spijt zal hebben dat ik niet méér truien heb bewaard van jou?

De kweeperengelei die je samen met je terminale vriend maakte zal ik niet eeuwig kunnen bewaren. Je schoensmeer zal stilaan verharden, de planten zullen op een dag voor altijd verwelken, hoe goed ik ze ook verzorg.

Waar moet ik met al dat verdriet? Wat moet ik met al die liefde doen die ik voor je voel, va?

De radio in je auto liet ik op radio 2 staan. Ik luister naar de stemmen die jou ook gezelschap hielden terwijl je boontjes voor ons dopte of pompoensoep met sinaasappel voor ons maakte . Ik zet je platen op. Johnny Cash. Boudewijn De Groot. Elvis. Als ik in de auto stap en Leonard Cohen hoor zingen, moet ik glimlachen. Je gaat blijkbaar overal met me mee.

Johanna merkt alle vlinders op die rond het huis cirkelen. 'Mama, heb je dat gezien, zó dicht komen vlinders normaal nooit!' Kwam jij me misschien toefluisteren dat ook dit bij het leven hoort: afscheid nemen van je liefsten. Want dat wist jij als geen ander: moeders en vaders gaan weg, de ene al wat sneller dan de ander jammer genoeg.

Ik heb foto's en filmpjes van jou, en tientallen briefjes. Maar ik had je graag nog eens omhelsd. Ik had je graag nog eens in de ogen gekeken, die zachte blik van jou nog eens gezien.

Morgen is het 1 september. Onze meisjes zullen voor het eerst geen berichtje van je krijgen. Sandrijn zal geen woorden van bemoediging en trots van je lezen, En jij zal je 'niet nog een keer omdraaien 's ochtends in bed, gelukkig omdat je niet meer voor de klas moet gaan staan.' Dat hebben we élk jaar sinds je pensioen gehoord.

Liefste va, het gemis wordt erger.

Je komt echt nooit meer terug, he?

Met je laatste kleren verdwijnt ook je geur.

In de diepvriezer zit geen eten meer van jou.

Er komen geen nieuwe briefjes meer, geen nieuwe complimenten.

Intussen verzorgt Sandrijn je graf. Het staat er netjes bij en fleurig, zoals je het graag zou willen. Ik zie het op de foto's, want zelf ben ik er alleen maar de dag na je begrafenis geweest.

Ik ga niet naar het kerkhof. Ik heb je immers altijd bij mij. Je zit in mij, zo zeg ik dat dan. Maar vandaag voel ik vooral de leegte.

Ik heb jou gemist deze zomer. Ik heb de groenten gemist die met jouw handen werden geoogst. Ik mis de koffie die jij voor me zette. Ik mis de etentjes samen met onze meisjes en onze mannen. Ik mis de radio die veel te luid speelde terwijl jij kruiswoordraadsels oploste buiten. Ik mis je 'con permesso' aan het schuifraam. Je korte bezoekjes tussendoor, de ene keer al wat meer gepast dan de andere.

Ik ga je missen in de herfst die komt. Ik ga je missen op die eerste eindejaarsfeesten zonder jou.

Zonder jou.

Voor altijd zonder jou. Alles voor altijd zonder jou...

Het is geen toeval dat Radio 2 zoveel Italiaanse liedjes speelt terwijl ik deze tekst schrijf. Ik geloof niet in toeval. Ik geloof in vlinders en pluimpjes en verloren voorwerpen die plots voor mijn neus staan en in briefjes van jou die ineens op mijn bureau liggen en in woorden van jou die plots in mijn hoofd komen net als ik ze het meest nodig heb.

Ik geloof niet in toeval. Maar ik geloof wel dat het gemis nooit zal weggaan. Ik geloof dat ik jou er de rest van mijn leven nog altijd graag zal bij hebben. Of het nu de eerste of de laatste schooldag is. Of we nu op reis vertrekken of terug thuis komen. Elke keer als ik een bord eten over heb of verse basilicum wil. Ik ga je missen bij elk nieuw avontuur waarover ik je wil vertellen. Ik ga je missen bij elk nieuw project dat ik begin. En ik weet wel dat je trots op me zou zijn, maar ik had het graag nog eens gehoord, met die mooie stem van jou, en dat zachte schouderklopje erbij.

Kom je echt nooit meer terug, va?

Lief-hebber. En liefhebber van mensen.

1 maart 2024

Ik hou van zachte mensen.
Mensen die geraakt worden door kleine hondjes en bloesems en gewonde kinderen.

Zij die glimlachen naar andere mensen, ook al krijgen ze geen glimlach terug. Of net juist dan.

Ik hou van zachte mensen die gelukkig worden van het geluk van anderen. Die anderen alles gunnen. Omdat er genoeg is voor iedereen.

Ik hou van mensen die dankbaar kunnen zijn, ook al hebben ze tegenslag.

Ik hou van mensen die zachte woorden spreken in een wereld die schreeuwt.

Ik hou van zachte mensen die zorg dragen voor kinderen en voor ouderen. Die houden van dieren en bloemen en bomen.
Ik hou van zachte mensen die opstaan bij onrecht en tekort.

Ik zie harde mensen, wiens goedheid verstopt zit onder tien laagjes zelfbescherming.

Ik zie harde mensen die weglopen, omdat ze niet meer gekwetst willen worden, terwijl ze lang en stevig omhelsd willen worden.

Ik zie harde mensen, die verwijten en pijn doen, omdat ze zelf niet kregen wat ze nodig hadden.

Ik zie mensen, die zichzelf niet mooi vinden, omdat ze voor iemand niet genoeg waren.

Ik zie mensen die de schoonheid niet meer zien. Omdat alle kleuren verdwenen, en de dagen koud werden.

Ik zie mensen afzien.
Ik zie harde mensen.
Ik zie zachte mensen.
Ik zie jou en jou en jou.
Perfectly imperfect. Net als ik.

Ik zie je geboren worden en opgroeien.
Ik zie je proberen. Je struikelt, je valt, en je krabbelt weer recht.
Net als ik.

Ik zie je leven.
Ik zie je talenten en je goeie intenties.
Ik zie je, met je fouten en je successen.

Ik zie je sterven.
Ik zie je.
Zie jij jezelf?

Hoe wil jij zijn?

JIJ KIEST.

Liefde is alles.
Tijd is alles.

🧡Saskia Vanvaerenbergh (Dokter Geluk)

PODCAST : om je te inspireren
COACH: voor mannen en vrouwen en koppels, voor een makkelijker en gelukkiger leven.
VROUWENAVONDEN: voor verbinding en (h)erkenning
ROMANSCHRIJVER in spe zolang het uitstelgedrag niet wordt overwonnen
LIEF-HEBBER: van Lief en dochter en familie en vrienden en hond en katten en bloemen en planten en reizen en de kleuren groen en oranje 🧡💚🧡

Wanneer zit jij in de FLOW?

16 maart 2024

FLOW is de afwezigheid van WEERSTAND.

Flow is wanneer alles stroomt en vloeit en waar het horten en stoten stopt. 

Flow is wanneer er geen tijd bestaat. 

Flow is waar de ontspanning zit.

Wat doe jij graag? 

Wat deed je graag als kind? 

Wanneer ga jij helemaal op in wat je doet? 

Wat is jouw passie? 

Zoek.

Probeer uit wat jou ontspant. 

Voel wat jou gelukkig maakt. 

Wandel, schilder, zing, boetseer, dans, schrijf, teken, knutsel, bouw, musiceer,…

Maak tijd voor wat je vreugde brengt. 

Ik was de afgelopen dagen in Spanje.

Ik heb gezwommen, gedut, gezond en heel veel geschreven, geschrapt en verbeterd. 

Mijn mama was hier ook. We zagen elkaar bij het ontbijt en bij het avondeten.  Dat was de afspraak.: zij kwam om te wandelen, ik kwam  verder werken aan mijn roman. 

Thuis wachten mijn lievelingsmensen, mijn lievelingsdieren en mijn Tuinkamer. 

Ik ben een gelukzak. 

Omdat ik de kleine gelukjes zoek, aaneenrijg en koester. 

Omdat ik blij ben met mijn talenten en mijn imperfecties. 

Omdat ik graag zie en graag kan gezien worden. 

Omdat ik dankbaar ben voor duizend dingen.

Ik ben een gelukzak. 

Omdat ik weet hoe ik in de flow kan zijn. 

Ik ben een gelukzak. 

En jij bent dat ook. 

Als je maar wil.

JIJ KIEST.

(selfie genomen iets voor middernacht op mijn hotelkamer na een hele dag schrijven)

Alle wegen leiden naar Rome.

Vorig jaar was ik in Mexico. Ik bezocht het magische Tepoztlan, at er zoals de oude Azteken op de markt en voelde me een hippe wereldburger op een rooftopbar in Mexico City. De ene dag week baadde ik in de warme oceaan bij zonsondergang, de andere hing ik aan de lippen van een oude medicijnvrouw met lange vlechten die over onze spirituele dieren vertelde.

Nu ben ik in Rome. Mi piace l'Italia. Tantissimo. Het is het lievelingsland van mijn vader. Ik leerde tellen op zijn schoot. Het moet eind de jaren '70 geweest zijn, toen de BRT vond dat het wat melodieuzer mocht op de nationale TV. 'Uno, due, tre', en dan volgde er trompetgeschal. 'Quattro, cinque, sei', en opnieuw die trompet. Of was het een trombone? Ik kan het hem niet meer vragen. Ik onthoud vooral dat hij fier was op mij.

De zoon van Giuseppe pikte me op aan de luchthaven. Hij was nerveus, want A.S. Roma ging zo meteen aan de match beginnen tegen Napoli en dat was zowat 'als de vaste mis op zondag' voor hem, zo zei hij dat. En dat de supermarkt nog tot negen uur open was. Hij vermoedde wellicht dat ik honger had.

'Mag dat dan van de paus, werken op zondag?'

'Waarom niet, hij werkt zelf toch ook?' Daar had hij een punt.

Hij zocht de juiste radiozender, dat kon zijn leed alvast wat verzachten. Zijn vrouw had hij intussen al van zijn late thuiskomst verwittigd. Niet dat hij met haar inzat, ik denk dat hij eerder wat medeleven wilde horen. Ik voelde me niet schuldig, mijn vlucht was immers een kwartier eerder geland, met dank aan alle passagiers die keurig op tijd hadden ingecheckt.

'Dries Mertens? De tofste speler ooit van Napels. Maar waarom zit die in Turkije nu?'

Moest ik hem echt nog uitleggen dat de meeste mensen dromen van een zorgeloos pensioen?

De volksverhuizing van de zee naar de hoofdstad vond net plaats op het moment dat Roma misschien wel eens kampioen zou kunnen spelen. Dat zou dan nog maar de vierde keer in honderd jaar zijn. Zoals op zijn geboorte: er kwam niemand opdagen in de kraamkliniek omdat er geen doorkomen aan was toen de ploeg gevierd werd in de straten.

Het landhuis en ik moeten nog wat wennen aan mekaar. De eerste nacht is altijd de spannendste, toch? Bovendien drink ik mijn koffie niet zo straf als de vaste bewoners. Waarom houden Italianen niet van ontbijten? De croissant, luchtdicht verpakt per acht, wordt nochtans opgewarmd, en er is toastbrood met wel vier soorten jam. Als ik een eitje wil zal er een supplement worden aangerekend. Hopelijk krijgen de boeren ook een eerlijke prijs.

Van bloemen en planten hebben ze dan wel weer veel verstand. Ze zijn er in alle kleuren en geuren, in terra cotta potten op verweerde tegels en op elk muurtje. De olijfboom moet al veel generaties hebben zien passeren.

Straks zoek ik bus 98 die mij naar het centrum brengt. Ik zal naar gewoonte eerst een pasta cacio e pepe bestellen. En een cono con pistacchio, met stukjes noot erin.

Ik wil me nog maar eens laten ontroeren door het eenvoudige én ingenieuze Pantheon. Jammer dat ik te laat ben om te zien hoe het zonlicht de boog boven de ingang verlicht. Misschien moet ik in september maar terugkomen. Rome is nooit een slecht idee.

En wie weet is mijn roman nog steeds niet af tegen dan.

'Ma Roma non fú fatto in un giorno.' Zo stond het in onze eerste lesjes van Assimil. 'Italiaans zonder moeite.'

Hij zou sowieso fier geweest zijn.

Andiamo. La vita é bella. Voor mij toch. In Gaza en Sudan denken ze daar anders over.

Dag Patricia, dag Philippe, 

Dag vrouwen, vriendinnen, zussen,

Het is een eer om hier te mogen spreken. Voor ‘de sekte’, zoals mijn moeder dat zo mooi zegt. 

Of voor mijn goeroe, zoals ik het zelf zeg. Ik ben vanochtend nog eens de betekenis gaan opzoeken.

Goeroe: spiritueel leider. In sommige talen ook gewoon de vertaling voor leraar. 

En zo voelt het ook een beetje. Alsof we hier op het einde van het schooljaar met alle afgestudeerden samen staan. 

En jij, Patricia, jij bent onze klaslerares die we in de bloemetjes zetten. Onze lievelingslerares, streng maar o zo rechtvaardig. Ons wijzend op onze fouten maar vooral ons lerend hoe we het beter kunnen doen.  Geen droge materie, geen formules of berekeningen, maar lessen uit het leven gegrepen, of beter uit jóuw leven, uit jóuw mislukkingen en successen. 

Schoorvoetend kwamen we in je klas zitten, onbewust onbekwaam, en nerveus voor wat komen zou. Het was onmogelijk om niet opgemerkt te worden door jou. Je zag het als onze kaken klemden. Je had het gezien als onze mond begon te trillen of als de tranen klaar zaten. 

Je haalde naar boven wat wij zo graag wilden verborgen houden. Je reikte ons een bril aan voor onze blinde vlekken. 

Lieve Patricia, lieve goeroe,

Met honderd staan we hier nu voor jou, maar je maakte het verschil voor een veelvoud daarvan. Nog meer, je veranderde daardoor de wereld voor duizenden mensen rondom die honderden vrouwen.  

Jij zorgde ervoor dat we mannen weer begrijpen n dat ze in hun kracht kunnen komen.  

Jij zorgde ervoor dat moeders en vaders worden vergeven, of ze nu nog leven of al lang dood zijn. 

Door jou gaan we niet meer in drama (of toch niet meer zoveel) en door jou krijgen onze kinderen meer oprechte liefde, aandacht en erkenning. 

Je invloed reikt verder dan je op ’t eerste zicht zou vermoeden. 

Vanmorgen kreeg ik nog een berichtje van een ‘zusje’, nadat ik me verontschuldigd had voor een laat antwoord: ‘Ik hoop dat je weet dat je geen uitleg hoeft te geven. ‘

Ook dát is dat jij ons geleerd hebt: eerlijkheid i.p.v. bochtenwerk.

Dat we durven zeggen dat we geen zin hebben om af te spreken als we liever onder ons dekentje kruipen, zonder een excuus te moeten verzinnen. Dat we graag cadeautjes en complimenten krijgen.  Dat we durven vragen en niet enkel maar geven. 

We leerden ‘nee’ schreeuwen, luider en luider, tot het klopt, een ‘congruente nee’ zoals jij dat noemt, om onze grenzen aan te geven. 

Hier staan we dan, lieve goeroe, fier op het diploma dat jij ons persoonlijk uitreikte, met of zonder sluier, met of zonder gevaarlijke dieren daarbij. 

Het is een diploma in de liefde, in graag zien, in vriendschap, in wijsheid. 

We kregen er een onzichtbaar boekje bij met je spreuken die voor altijd in ons hoofd zitten. 

‘De korte pijn met het hakbijl i.p.v. met het botte aardappelmesje.’ 

‘Wil je geluk of wil je gelijk?’

‘Jullie zitten in het weerhuisje.’

‘Wat staat er op de emotionele bankrekening?’

Onbewust onbekwaam waren we nog met onze andere diploma’s, maar bij jou promoveerden we. We zijn niet langer meer full time drama-queen, intimiteit ontwijkende vrouw of eeuwig slachtoffer. 

We kregen één van de allermooiste diploma’s in het leven, dat van de sisterhood. 

We zijn hier met honderd maar ik spreek in naam van alle vrouwen, koppels, zussen, vriendinnen, dochters en moeders die jou willen danken. 

Wie kan de complimentendouche vergeten, of de dag waarop we elkaar onze grootste complexen toonden, en nadien lichter naar huis gingen? 

We moeten je wel nog iets bekennen. We zijn wat ongehoorzaam geweest. Als jij denkt dat we hier met honderd staan, dan heb je het goed mis. Want als je goed kijkt zal je zien dat we hier met tweehonderd staan.  Stiekem hebben we allemaal onze kleine meisje meegenomen!  Ze wilden er zo graag ook bij zijn. Ze popelden, ze konden niet wachten tot het twee uur was. Ze hebben zich mooi gemaakt, ze hebben zin in lekkers en zoet en ze willen dansen met al hun vriendinnetjes. Misschien zijn ze straks om vijf uur wel ontgoocheld en een beetje boos omdat het feestje gedaan is.  Maar dan zullen wij hen troosten, en hen zeggen dat er nog veel feestjes zullen volgen. Dat het leven eigenlijk één groot feest is en dat ze altijd met ons mee mogen, altijd en overal. Ze mogen ons zeggen als ze moe worden of verdrietig of opgewonden. We zullen naar hen luisteren als ze een knuffel willen, of tijd, of rust.  En we zullen blijven dansen samen.

We zullen hen blijven vertellen over onze mooie klas bij die fantastische lerares, waar we lachten en huilden, en waar we verbaasd waren dat ál die andere, perfecte, mooie vrouwen blijkbaar ook hun verhaal droegen van schuld en schaamte en van verdriet en gemis en falen. 

Onze kleine meisjes weten dat we kwetsbaar mogen zijn en dat vrouwen opladen bij vrouwen. 

Dankjewel, lieve Patricia, om ons te leren dat jurken ons mooier staan dan broeken, net zoals zachtheid ons meer flatteert dan hardheid. 

Voelen boven denken. Wat zegt ons lijf ons? Wat wil ons kleine meisje ons duidelijk maken? 

Spiegelen, zeg jij. En dat doen we, tot we het beu zijn en we weer eens onbewust onbekwaam zouden willen zijn om eventjes weer voluit de dramaqueen te kunnen uithangen of om eventjes weer in een hoekje  te kruipen en het slachtoffer te zijn. Maar zoals meestal heb jij gelijk. ’Spiegelen, spiegelen, spiegelen.’ 

Dat spiegelen is een sleutel tot geluk. Net zoals dankbaarheid dat is. 

Ik val in herhaling als ik zeg dat we jou met z’n allen dankbaar zijn voor alle cadeaus die vrouwen zo hard willen en van jou kregen. Nl. dat we onszelf graag mogen en moeten zien, dat we nee mogen zeggen als ons lijf dat wil, dat we moeten gaan voor onze dromen en niet voor de kastelen van anderen. Dat we goed genoeg zijn en tegelijk imperfect, zoals al die andere vrouwen.  Dat we boos mogen zijn op onze niet-ideale ouders, en dat we hen tegelijk ook graag zien omdat ze deden wat ze konden. Dat onze partners op elk moment de juiste partners voor ons zijn.  En dat vrouwen niet kunnen zonder andere vrouwen. 

Van vrouw tot vrouw, van hart tot hart, 

In naam van de tweehonderd vrouwen en meisjes hier aanwezig en alle andere vrouwen:

Een eeuwigdurende dankjewel, Patricia van Lingen!

Lang zal je leven samen met Philippe!

Saskia Vanvaerenbergh (Dokter Geluk)