We zijn ondertussen al een tijdje samen, zij en ik.

Het heeft geen zin haar te vragen hoe lang precies, ik weet zeker dat ze daar onmogelijk zal kunnen op antwoorden.

Ik was aanvankelijk te laf. Ik was altijd diegene die twijfelde over dat samen wonen. Ik wilde me niet binden aan haar. En ik wilde de grote stap niet zetten. Timor (ik geef al mijn demonen een koosnaampje) schreeuwde oorverdovend dat het nog veel te vroeg was. Want het leven was goed zo, voorspelbaar en makkelijk en alles bleef netjes liggen.

Bovendien was ik ook wat bang om me te gaan outen. Hoe zouden mijn vrienden en mijn familie reageren, die zouden zich een bult verschieten!

Het was eigenlijk vooral mijn dochter die me over de streep trok. Johanna was meteen dol op haar. Die twee hebben tot op vandaag een band die niet meer stuk te krijgen is. En dat ging spontaan, dat gebeurde zonder dat ik zelf ook maar iets moest forceren. (Ik mag er niet aan denken dat ik Johanna ooit zou moeten vertellen dat ze nooit meer terug zou komen, stel je voor...)

Nooit eerder ben ik dan ook zo impulsief aan een relatie begonnen als met haar. Bovendien heb ik het vrijwel onmiddellijk tegen iedereen verteld. Tot grote ontzetting van sommigen die beweerden me goed te kennen. Kon me niks schelen. Al verbaasde ik mezelf ook nog het meest van al met deze overweldigende liefde.

Veel reacties waren warm. Iedereen wilde haar leren kennen en op bezoek komen, nieuwsgierig en ongeduldig , klaar om kennis te maken met mijn nieuwe Liefde.

Naar feestjes nam ik haar nochtans niet mee, dat was dan weer een brug te ver. Niet dat ik veel uit ging in het begin, ik wilde gewoon met haar thuis blijven. Gezellig samen. Gordijnen dicht, jogging aan. Zij zonder kleren, gewoon lekker dicht bij mij onder een dekentje!
Of we lagen languit op het tapijt bij de open haard, uitgeput allebei: Ik geven we ons over aan wilde dromen. Ze snurkt iets harder dan ik. Voor een afknapper zal er meer nodig zijn. bekomend van de week, zij van haar vele uitstapjes.

Haar natuurlijke schoonheid had mijn weerstand bij de eerste aanblik aan diggelen geslaan. Ik was meteen verloren. Ze was me voorgesteld door vrienden, die in superlatieven over haar praatten. Haar vonk voor mij had dan weer wat meer tijd nodig om over te slaan.

De vrienden hadden niet overdreven. Ze is inderdaad buitengewoon prachtig. En ongelooflijk zacht. Urenlang zou ik haar kunnen strelen. Ze hoeft niks te doen, als ze maar dicht bij mij blijft.

Ik moet nochtans toegeven dat ik me na een tijdje wel wat meer ben gaan storen aan haar beharing, aan haar adem, haar opvliegendheid.

Ook al is die eerste verliefdheid wat getemperd, onze liefde blijft na al die tijd en ondanks heel wat ergernissen overeind. We kunnen mekaar ook al wat langer missen zelfs.
Toch ben ik blij als ze ‘s avonds op me wacht. En ook al doet zij alsof het geen verschil uitmaakt of ik er ben of niet, aan de manier hoe ze zich in de zetel tegen me aan vlijt , voel ik dat zij ook blij is met mij.

Morgen is het haar dagje en leg ik haar in de watten. Johanna en ik hebben voor haar verjaardag dure rundsblokjes in gelei gekocht en we zullen die serveren op een keramieken schaaltje met daarbij een toefje slagroom in een geglazuurd kommetje.